Er wordt de laatste tijd veel gepraat over de kloof tussen stad en platteland. Tussen de randstad en de provincie. De provincie wordt vaak als conservatief neergezet, terwijl ik dat echt anders zie. In de steden om mij heen hoor ik juist steeds vaker dat tradities en de streektaal uit het straatbeeld verdwijnen, terwijl ze wat mij betreft meer dan ooit aanwezig zijn.

In mijn voorstelling 'Bonje' (2017-2019) had ik het over een dagboek van mijn oma. Echter, in dat dagboek staat nóg een heel mooi verhaal. Een verhaal over Noaberschap, maar vooral ook over Noaberplicht. Een verhaal van vroeger verteld in de tijd van nu.

Deze voorstelling wordt een ode aan de Nedersaksische taal en aan de provincie, verteld door mij. In mijn eigen streektaal. Ben je bang dat je dat niet kunt verstaan? Dan vertel ik het ook net zo lief zoals je van me gewend bent. In het Nederlands. Mét flink accent. Dat dan weer wel.

Ik heb heel veel zin om er, samen met Laurens ten Den als regisseur, een hele toffe ode aan de streek van te maken. Het wordt een voorstelling voor kleinere zalen, dus technisch niet te moeilijk

 

 

Laat dat nou precies bij Erve Kampboer passen, daar waar Noaberschap nog in de muur zit en gedragen wordt door de 150 jaar oude gebinten die het gebouw rijk is!